Cross News #15-21 października 2023

Pierwsze wrażenia

Hagen: Mając za sobą 20% gry mogę powiedzieć, że… cóż, liczyłem na coś lepszego. Gra sama w sobie nie jest zła – spodziewałem się, że Spider-Man 2 stanowić będzie rozwinięcie projektu rozgrywki z jedynki oraz dodatku Miles Morales. Nowe pomysły twórców, w przypadku systemu walki są wygodne i intuicyjne w używaniu, a podróżowanie po rozszerzonym w stosunku do poprzednich gier Nowym Jorku, sprawia jeszcze więcej radości i frajdy (głównie z uwagi na znacznie zwiększoną prędkość bujania się na pajęczych sieciach oraz nowych umiejętnościach z nim związanych).

O ile jednak rozumiem powtórzenie działającego schematu rozgrywki (z poprawkami), tak jest to dla mnie zupełnie niezrozumiałe jeśli chodzi o fabułę, która również stanowi w początkowych godzinach powtórzenie, i to niemalże jeden do jednego, pierwszego Spider-Mana. Gramy właściwie ten sam scenariusz, tyle że tym razem odtwarzają go inne postacie. Nie oczekuję co prawda po grze na podstawie komiksu nie wiadomo jakiej oryginalności czy głębi, ale kopiowanie scenariusza to już lekka przesada. Liczę – a właściwie oczekuję – że to tylko kwestia tych kilku otwierających grę misji, a potem nastąpi poprawa. W Spider-Man 2 gra się świetnie, ale przez kopiowanie historii z poprzedniczki pierwsze wrażenia mam dość mieszane.

Pierwsze wrażenia

Tom: Od ostatniego razu kiedy grałem w Mariany 2D minęło sporo czasu. Były to dwie gry: New Super Mario Bross.Wii oraz New Super Mario Bros.U – na Nintendo Wii U. O ile ten pierwszy był według mnie świetny w coopie, tak drugi bawił trochę mniej, może przez wzgląd wdrażającej się monotonności pomysłów zaczerpniętych z poprzednika. Od 2012 r. gracze nie mieli zbyt wielu okazji do radości jeśli chodzi o gatunek „idę w prawo i naskakuję na Goomba grzyby”. Aż do teraz, kiedy Niny wydało Super Mario Bros. Wonder. Za mną już grubo ponad połowa gry, 7 godzin ciągłego grania z kumplem w kanapowym coopie i trzymania się za trąbę słonia (ku uciesze naczelnego). Przemiana we wspomnianego słonia nie jest tzw. game changerem, a zebranie Wonder Flower, który przenosi planszę do alternatywnego wymiaru. I tutaj dzieje się sporo. Bizony, które były zwykłym przeciwnikiem, nagle zaczynają szarżować w stadzie, podwodny świat w którym swobodnie pływaliśmy, rozproszył się na fragmenty lądowo-wodne, a zielone „martwe” rury zaczęły wywijać się po ziemi niczym gąsienice. Klasyczna mapka znana chociażby z Super Mario World, podzielona jest na centralną wyspę HUB z sześcioma różniącymi się od siebie światami.

Generalnie zaskoczyły mnie dwie kwestie. Urozmaicenie etapów, które rzadko się powtarzają i prześcigają się pomysłami np. kamera ukazana z góry albo muzyczne, kiedy trzeba podskakiwać do rytmu. A także projekt przeciwników, który nie stawia na tabuny Goombów, czy Koopa Troopów. Na tą chwilę Wonder jest po prostu piękny i przyjemny. Jednak nie dajmy się zwariować. Kolejna produkcja z Marianem to nie rewolucja i nie przesadzałbym z tymi dziewiątkami i dziesiątkami. Na tą chwilę to dobra gra i nic poza tym. No chyba, że druga „połówka” gry zaskoczy mnie czymś na plus (ukryty 7 świat z etapami 4-5 gwiazdkowymi!) to będzie „must-play”. W przyszłym tygodniu dowiecie się więcej, kiedy napiszę recenzję 😉

Hrabia: Jeśli komuś tęskno za beztroskimi czasami nesowego/pegazusowego żyłowania swoich umiejętności w Super Mario, najnowsza odsłona jest na to wzorowym remedium. Wonder jest kolorowe, dynamiczne i maksymalnie płynne, a spektakl kolorów i dźwięków może swoją intensywnością przytłoczyć co wrażliwszych. Znane motywy przywołują wspomnienia, a nowe mechaniki, jak przemiana w słonia, sprawiają ogromną frajdę. Crème de la crème to jednak Wonder Flower, po którego zebraniu na ekranie dzieje się prawdziwa magia. Praktycznie co poziom jestem zaskakiwany czymś nowym, a usta same układają się w szczery uśmiech.

Po spędzeniu z grą kilku godzin i zaliczeniu dwóch światów, jestem nią oczarowany. Nie myślałem, że powrót do dwuwymiarowego Mario będzie tak udany i przyniesie mi tyle radości. Pozytywnych emocji nie ma końca i jeżeli gra utrzyma tempo i poziom do końca, to ocena końcowa będzie bardzo wysoka. O ile do solowej pogoni za bowserem, ciągle wybrałbym raczej ostatnie trójwymiarowe odsłony (choć kto wie, może się to jeszcze zmieni), tak do wspólnej zabawy w gronie rodzinnym, Wonder nadaje się wręcz idealnie. Do ukończenia mam jeszcze wiele światów i jeszcze więcej wyzwań, ale już teraz mogę nowe Mario polecić każdemu, kto ma choć trochę sympatii do starego, dwuwymiarowego formatu. Ja tymczasem załączam kierunkowskaz w prawo i jadę dalej w stronę tęczowych grzybków. Let’s a go!